A gyásznép még csak gyülekezett. A feketével drapériázott nagyobb teremben, mint a tétova varjak, járkáltak ide-oda. A mai főszereplő, a halott Lidya Cervons nem akárki volt életében.
Kopalskiék csendesen álltak a nyitott sír előtt. Florence Kopalski arca nyúzott volt. Férje, az alacsony, köpcös ember pedig idegesen toporgott.
– Mire várunk még? – kérdezte a maga enyhe akcentusával.
A férfi vaskos pénzköteggel tört utat magának a pénztárablakhoz.
– Hé, maguk a kaszában! Tévedtek! Pár perccel ezelőtt itt váltottam be a fizetési csekkemet.
– Sajnálom, uram – mondta a főpénztáros, John Farnsworth –, de a pénztá
Mary tulajdonképpen már régen elhatározta, hogy megöli a férjét. Gerorge évek óta hazudik és szeretőt tart, őt meg pusztán „elviseli”. Sok fejtörést okozott a módszer, hiszen George-ot sem ejtették a fejére, ha Mary nem vigyáz, rájöhet, miben
A Central Park fái árnyában lévő keskeny földutat sok láb egyengette simára, de most csak a magányos férfi léptei kopogtak. Váratlanul kéz nyúlt ki az út menti fák közül, Tom torkára kulcsolódott, és berántotta a sűrűbe.
Két idős úr üldögélt az idősek otthona kertjében. A soványabbik – Morleynek hívták – javában panaszkodott. – Mind a ketten keményen dolgoztunk egész életünkben. És mi maradt belőle?!